VERHALEN uit CAFé BAX

Sien en Joke

‘Dag meisjes, gaat alles goed vandaag?’ roep ik enthousiast zodra ik ze ontwaar.

‘Hallo lieverd! Jaaaaaa hooooor, prima!’ luidt het immer nog enthousiastere antwoord.

Sien en Joke komen de kroeg binnen en nemen plaats aan een tafeltje. Ik kom aan bij hun tafeltje, groet nogmaals en dan begint Sien. Ze pakt mijn arm stevig vast en zegt: ‘Zeg, luister eens lieverd, doet mijn zo´n lekkere cappussieno van je, Joke wil ook, toch Joke? En dan twee kaastosti’s. Lekker, met ketchup er bij.’

‘Ik denk dat dat wel goed gaat komen, dames!’

‘Heel goed, lieverd.’

Sien en Joke. Een stel apart. Twee hartsvriendinnen die altijd samen uitgebreid komen lunchen. Amsterdamser krijg je ze niet meer. Allebei zijn ze een eindje op weg in de tachtig, schat ik zo. Joke zegt weinig tot niets en is soms een beetje nukkig, Sien is altijd vrolijk en ze kletst de oren van je kop. Ze kan minstens zes kwartier in een uur praten. Sien voert dus altijd het woord, regelt de bestellingen, de betaling en is het grote feestnummer van de twee. Maar zonder Joke geen Sien, dus Joke hoort er absoluut bij.

De meiden eten dat het een lieve lust is. Als jonge kerels zitten ze te schransen dat het een aard heeft. Ze zitten er dan ook rustig een paar uur. Sien praat, Joke luistert, dat is de verdeling. Als ze klaar zijn met hun cappuccino en de tosti’s en ik haal de tafel af dan is het tijd voor de volgende bestelling.

‘Zeg lieverd, het was heerlijk. Zeg, moet je horen, doe mij een takkiesthee (daar bedoelt ze verse muntthee mee) en voor Jo een gewone thee, gewone toch, hè Jo?’

‘Ja.’ Niet dat Joke er veel tegenin te brengen heeft, maar daar gaat het ook niet om.

Af en toe is Sien Jo’s nukkigheid even zat. ‘Zeg Jo, als je zo chagrijnig blijft dan gaan we gewoon naar huis, hè?’ Maar dat duurt nooit lang, hartsvriendinnen zijn hartsvriendinnen.

En daarbij: ze gaan natuurlijk helemaal niet naar huis, want ze moeten nog een gebakken ei eten. Die moet Aart altijd maken en niemand anders dan Aart, want Aart kan eitjes bakken ‘zoals vroeger met zo’n donker randje eraan.’

Na het eitje is het tijd voor Sien’s sigaretje en ik sta ook een sigaretje te roken. Buiten, want in Nederland mogen twee volwassen mensen geen sigaretje samen roken in de kroeg. ‘Ze hebben het lekker voor mekaar hè jongen, dat je niet meer mag roken, het is schandalig…’

‘Ja, lang leve onze regering, Sien.’

’Het is godgeklaagd, jongen!’

En Sien mag dan weliswaar oud zijn, ze heeft haar ogen bepaald niet in haar zak zitten. Toen mijn vader een paar maanden geleden op het terras zat zei Sien na afloop: ‘Was dat jouw vader? Jezus, wat een spetter!’ Laat Sien maar schuiven.

Ik word weer geroepen: ‘Hey lieve krullenbol, kom eens.’

‘Hoor eens, Joke en ik hebben een beetje strijd. Zat er nou wel kaas op die uitsmijter? Ja toch?’

‘Jazeker zat er kaas op, ik heb het gezien.’

Joke niet. Maar ze heeft het toch opgegeten…

‘Zie je nou wel, Jo! Ik zei toch dat er gewoon kaas op zat! Dank je wel, lieverd!’

Na de broodjes en nog een kopje thee is het tijd om verder te gaan. Sien komt afrekenen zoals gewoonlijk. Mijn collega vertelt haar het bedrag en Sien zegt ‘Doe er nog maar gewoon vier euro bij, eerlijk delen hè?’

Collega Mirco bemoeit zich er mee: ‘Zeg Sien, je hebt toch wel gezien dat die staart veel minder hard werkt dan ik?’

Sien reageert vlot op Mirco. ‘Ach wat ben je toch ook een rottert! Jij met je gezeik altijd! Hij is altijd heel erg lief voor ons! Zou jij ook eens moeten doen!’

‘Onze lieve heer krijgt nog een zware kluif aan jou, Sien!’ kaatst Mirco terug. Mirco en Sien mogen elkaar graag dollen. Ze loopt de deur uit.

‘Zal ik nog even dansen voor jullie?’ En ze doet wat danspasjes uit de jaren twintig in de deuropening tot hilariteit van iedereen die binnen staat.

We zwaaien de dames gedag. ‘Tot morgen weer, jongedames!’

‘Tot morrege jongens!!!’

Rodney Rijsdijk

VERHALEN uit CAFé BAX

vrijdag 27 augustus 2010

Een verhaal uit Cafe Bax - geschreven door blogger Rodney

dinsdag 24 augustus 2010

uitjes naar Café Bax